Η προχθεσινή κυριακάτικη αργία στις εφημερίδες μού επέτρεψε, έπειτα από πολλά χρόνια, να συμπεριφερθώ σαν ένας κλασικός φίλαθλος της τηλεόρασης, παρακολουθώντας με χαλαρότητα τα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ.ΔΕΝ κρύβω ότι είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι σόι διαιτητής είναι αυτός ο Σπάθας Νο 2, στον οποίο εμπιστεύθηκαν το ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Με ιντριγκάριζε ο βίος και η πολιτεία του πατέρα του, τον οποίο πριν από λίγα χρόνια είχαμε ακούσει να...
λέει το περίφημο «να κερδίζουν ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω και οι άλλοι ας πάνε να γαμ...».
ΤΑ προσόντα του με εντυπωσίασαν. Μπορώ να πω ότι, αν και πρωτοεμφανιζόμενος σε τόσο μεγάλο ματς, έκανε ρεσιτάλ διαιτησίας. Ομως με προβλημάτισε το γεγονός ότι, ακόμα και με έναν τέτοιο διαιτητή, που έχει τη δυνατότητα να αφήσει εποχή στα γήπεδα, η φορά των πραγμάτων παρέμεινε η ίδια.
ΓΙΑΤΙ το μοναδικό και ταυτόχρονα δικαιολογημένο λάθος του ήταν, κατά σύμπτωση, προς την κατεύθυνση που φυσάει ο άνεμος εδώ και καιρό. Και γιατί οι βοηθοί δύο φορές τού υπέδειξαν δήθεν παραβάσεις, που επίσης οδήγησαν τα πράγματα προς την ίδια κατεύθυνση!
ΑΝ, λοιπόν, ακόμα και μ' έναν τόσο καλό διαιτητή, το καρπούζι δεν μπορεί να μοιραστεί στη μέση, τι θα πρέπει, τέλος πάντων, να γίνει για ν' αποκτήσει το ποδόσφαιρο την προ πολλού χαμένη του αξιοπιστία;
Η πρόσφατη αλλαγή του αρχιδιαιτητή ήταν μια κίνηση χωρίς ουσία. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι τόσο στην κορυφή της πυραμίδας όσο στη βάση της. Εκεί που οι ποδοσφαιροπατέρες που εκλέγουν την ΕΠΟ, προετοιμάζουν κατάλληλα τα νέα φιντάνια της διαιτησίας...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου