ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΑΟΚΤΖΗ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ ΣΕ ΕΝΑ BLOG!
Εγώ θα προσπαθήσω να κάνω μια ανάλυση στην ψυχολογία των οπαδών μιας ομάδας, που πανηγυρίζει μια νίκη που δεν την δικαιούται, γιατί δεν την κέρδισε, αλλά του την προσέφερε το όργανο σε εντεταλμένη υπηρεσία, που αντιθέτως από το όνομα του δεν φόραγε κουκούλα. (Η εγκληματολογική ιστορία άλλωστε δείχνει ότι οι μικροαπατεωνιές γίνονται με καλυμμένα πρόσωπα, οι μεγάλες κομπίνες γίνονται με ακάλυπτα πρόσωπα).
Μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός που έχει πλέον απωλέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας και τιμής, και δεν έχει πλέον την δυνατότητα να ξεχωρίσει,όπως ο εθισμένος σε παραισθησιογόνες ουσίες δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από την παραίσθηση, τι είναι δίκαιο και τι άδικο.
Μια ξεφτυλισμένη ομάδα κι αυτό δεν είναι συκοφαντία, αλλά επιθετικός προσδιορισμός μιας πραγματικής κατάστασης, ενός γεγονότος, και ένα μουνί -ο Ντιόγκο- κι αυτό δεν είναι βρισιά, είναι ελευθερία του λόγου. Γιατί αυτός που ξεφτυλίστηκε χτες, ήταν ο Ολυμπιακός. Κι αυτό το νιώθουν κάποιοι παίκτες του Ολυμπιακού και τους τσακίζει την ψυχολογία. Αν δείτε τις δηλώσεις του Γκαλέτι πχ, πίσω από τις τυπικές επαγγελματικές δηλώσεις κρύβεται η απογοήτευση της ξεφτίλας τους.
Την ίδια ξεφτύλα νιώθουν στο πετσί τους και οι πιο ανοιχτόμυαλοι και αντικειμενικοί οπαδοί του Ολυμπιακού που δεν είχαν το κουράγιο να πανηγυρίσουν χτες.
Όμως όλοι αυτοί οι οπαδοί που πανηγύρισαν χτες, με ποια ψυχολογική διαδικασία κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτό το αντικειμενικό ψυχολογικό εμπόδιο της ξεφτίλας?
Είναι η ίδια ψυχολογική αρχή όπου εδράζεται και ο φασισμός. Όταν σε έναν τελειωμένο του προσφέρεις μια φαντασίωση ότι κάπου είναι δυνατός. Ότι κάπου είναι πετυχημένος κι αυτός. Ότι έχει έναν λόγο σε τελευταία ανάλυση που υπάρχει και ζει σ' αυτή την γη.
Ένας που ζει στις τραγικές κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές συνθήκες της σημερινής Ελλάδας που καταπιέζεται από παντού και δεν μπορεί να εκπληρώσει κανένα όνειρο του είναι πολύ εύκολο να παραμυθιαστεί και να διολισθήσει στον δρόμο της φαντασίωσης. Κι αυτό το βιώνει ως πραγματικότητα. Και δεν τον ενδιαφέρει καν αν του δίνουν τον αγώνα στα χαρτιά ή αν νικάει επειδή είναι άξιος.
Οι οπαδοί του Ολυμπιακού που πανηγύρισαν χτες στο καραϊσκάκη, θα πανηγύριζαν το ίδιο αν δεν παιζόταν καθόλου αγώνας κι αν απλώς έβλεπαν στην βιντεοοθόνη επί 2 ώρες το φύλλο αγώνος να κατοχυρώνει 2-0 υπέρ τους.
Γιατί αν χτες έγινε μια σφαγή από αυτές που γίνονται μία στα 10 χρόνια, να θυμηθούμε ότι πέρυσι ενώ πρωταθλήτρια ήταν η ΑΕΚ στα χαρτιά δώθηκε το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό.
Εγώ θα προσπαθήσω να κάνω μια ανάλυση στην ψυχολογία των οπαδών μιας ομάδας, που πανηγυρίζει μια νίκη που δεν την δικαιούται, γιατί δεν την κέρδισε, αλλά του την προσέφερε το όργανο σε εντεταλμένη υπηρεσία, που αντιθέτως από το όνομα του δεν φόραγε κουκούλα. (Η εγκληματολογική ιστορία άλλωστε δείχνει ότι οι μικροαπατεωνιές γίνονται με καλυμμένα πρόσωπα, οι μεγάλες κομπίνες γίνονται με ακάλυπτα πρόσωπα).
Μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός που έχει πλέον απωλέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας και τιμής, και δεν έχει πλέον την δυνατότητα να ξεχωρίσει,όπως ο εθισμένος σε παραισθησιογόνες ουσίες δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από την παραίσθηση, τι είναι δίκαιο και τι άδικο.
Μια ξεφτυλισμένη ομάδα κι αυτό δεν είναι συκοφαντία, αλλά επιθετικός προσδιορισμός μιας πραγματικής κατάστασης, ενός γεγονότος, και ένα μουνί -ο Ντιόγκο- κι αυτό δεν είναι βρισιά, είναι ελευθερία του λόγου. Γιατί αυτός που ξεφτυλίστηκε χτες, ήταν ο Ολυμπιακός. Κι αυτό το νιώθουν κάποιοι παίκτες του Ολυμπιακού και τους τσακίζει την ψυχολογία. Αν δείτε τις δηλώσεις του Γκαλέτι πχ, πίσω από τις τυπικές επαγγελματικές δηλώσεις κρύβεται η απογοήτευση της ξεφτίλας τους.
Την ίδια ξεφτύλα νιώθουν στο πετσί τους και οι πιο ανοιχτόμυαλοι και αντικειμενικοί οπαδοί του Ολυμπιακού που δεν είχαν το κουράγιο να πανηγυρίσουν χτες.
Όμως όλοι αυτοί οι οπαδοί που πανηγύρισαν χτες, με ποια ψυχολογική διαδικασία κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτό το αντικειμενικό ψυχολογικό εμπόδιο της ξεφτίλας?
Είναι η ίδια ψυχολογική αρχή όπου εδράζεται και ο φασισμός. Όταν σε έναν τελειωμένο του προσφέρεις μια φαντασίωση ότι κάπου είναι δυνατός. Ότι κάπου είναι πετυχημένος κι αυτός. Ότι έχει έναν λόγο σε τελευταία ανάλυση που υπάρχει και ζει σ' αυτή την γη.
Ένας που ζει στις τραγικές κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές συνθήκες της σημερινής Ελλάδας που καταπιέζεται από παντού και δεν μπορεί να εκπληρώσει κανένα όνειρο του είναι πολύ εύκολο να παραμυθιαστεί και να διολισθήσει στον δρόμο της φαντασίωσης. Κι αυτό το βιώνει ως πραγματικότητα. Και δεν τον ενδιαφέρει καν αν του δίνουν τον αγώνα στα χαρτιά ή αν νικάει επειδή είναι άξιος.
Οι οπαδοί του Ολυμπιακού που πανηγύρισαν χτες στο καραϊσκάκη, θα πανηγύριζαν το ίδιο αν δεν παιζόταν καθόλου αγώνας κι αν απλώς έβλεπαν στην βιντεοοθόνη επί 2 ώρες το φύλλο αγώνος να κατοχυρώνει 2-0 υπέρ τους.
Γιατί αν χτες έγινε μια σφαγή από αυτές που γίνονται μία στα 10 χρόνια, να θυμηθούμε ότι πέρυσι ενώ πρωταθλήτρια ήταν η ΑΕΚ στα χαρτιά δώθηκε το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου