Ο τρίτος ΑΕΚτζής

Ακούω και διαβάζω αυτές τις μέρες τις αντιδράσεις των φιλάθλων μας για την πρόσληψη του Μπάγεβιτς και καταλήγω πως υπάρχουν τριών ειδών ΑΕΚτζήδες.

Ο πρώτος είναι εκείνος που τσακώνεται αν ο Ντούσαν είναι ο μεγαλύτερος προδότης ή ο μεγαλύτερος ΑΕΚάρας, αν πρέπει να τον συγχωρήσουμε ή να του ζητήσουμε και συγνώμη, αν θα κόψει το γήπεδο ή θα το αρχίσει, και ούτω καθεξής. Η συγκεκριμένη θέση του δεν έχει εν τέλει τόση σημασία, συνήθως μάλιστα είναι έρμαιο κάποιας τάσης ή κάποιας παρόρμησης. Είναι ο ίδιος εκείνος φίλαθλος που τη μία Κυριακή κράζει την ομάδα και την άλλη την αποθεώνει – είναι ο ασπρόμαυρος ΑΕΚτζής. Και έχει πάντα δίκιο.

Ο δεύτερος τύπος ΑΕΚτζή είναι ο υπεράνω, ο ρεαλιστής, ο δημοσιογραφικός. Είναι εκείνος που βλέπει τον Μπάγεβιτς απλά και μόνο ως επαγγελματία, και είναι βέβαια χαρούμενος με την πρόσληψη του, μιας και πρόκειται χωρίς αμφιβολία για τον καλύτερο προπονητή στην Ελλάδα. Αρνείται να συζητήσει το όλο θέμα σε οποιαδήποτε άλλη βάση και εύχεται οι οπαδοί μας να τον αφήσουν να δουλέψει με την ησυχία του ώστε να μας φέρει και πάλι στην κορυφή.

Και ο τρίτος...; Είμαι βέβαιος πως υπάρχει και τρίτος τύπος ΑΕΚτζή, κι αν δυσκολεύομαι να βρω λόγια να τον περιγράψω είναι επειδή μοιράζομαι τη σιωπηλή του μελαγχολία εν μέσω της οχλοβοής. Είναι εκείνος που αρνείται να δει τη σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ ως ένα μπανάλ μελόδραμα μεταξύ Μπάγεβιτς και φιλάθλων και κυρίως αρνείται να δει τα τελευταία 4 χρόνια ως απλή παρένθεση. Είναι εκείνος που αρνείται να δεχτεί ότι το δίλημμα είναι Μπάγεβιτς ή ΑΕΚάκι, Μελισσανίδηδες ή αιώνια δευτερότριτοι, προστασία της ομάδας ή υποταγή στο νόμο του ισχυρού. Είναι εκείνος που πίστεψε στο όραμα Νικολαϊδη για μία ομάδα υπεράνω προσώπων, χτισμένη σε υγιείς αθλητικές βάσεις, με μόνο όπλο την ποιότητά της εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου, αδιαπραγμάτευτα αφιλόξενη στον οπαδισμό, το αφεντιλίκι και το παρασκήνιο. Είναι εκείνος που, όπως γράφει κι ο Αλέξης Σπυρόπουλος, θέλει πάντα να κοιτάζει μπροστά, ποτέ πίσω – όπως έκανε άλλωστε και το ’96 παρά την τεράστια πίκρα του για την «προδοσία» του αγαπημένου του Ντούσκο. Είναι εκείνος που στενοχωριέται όταν η ομάδα δεν πάει καλά, όπως τώρα, αλλά δεν τα παρατά, δεν ισοπεδώνει πρόσωπα και καταστάσεις και πάνω απ’όλα δεν συμβιβάζεται. Ρομαντικός; «Ψευτοϊδεαλιστής» που λέει κι ο αξιότιμος Λάκης Νικολάου; Πες τον έτσι αν θες. Εγώ τον λέω υπερήφανο.

ΕΔΩ