Όλες αυτές της μέρες δεν ήθελα να γράψω κάτι γιατί δεν ήμουν σε καλή ψυχολογική κατάσταση μετά από αυτό το 3-3. Στην συνέχεια είναι το άρθρο του Καρπετοπουλου που όπως είπα έχει γράψει πολλά από αυτά που πιστεύω και εγώ για τον Ντεμη.
Οταν ανέλαβε ο Ντέμης Νικολαΐδης την ΑΕΚ, ομολογώ ότι δεν πίστευα πως υπήρχε ένα τόσο ολοκληρωμένο και σοβαρό σχέδιο για την έξοδο της ομάδας από τη δίνη της οικονομικής κρίσης. Δεν πίστευα ότι θα ήταν δυνατή η ένταξη της ομάδας στο άρθρο 44, δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο δυνατοί οικονομικά οι (συμ)μέτοχοί του στο εγχείρημα, δεν κρύβω ότι δεν μου άρεσαν και κάποιες κολεγιές που είχε κάνει στα πρώτα του παραγοντικά βήματα. Δεν είμαι από αυτούς που είναι φανατικοί με τη γνώμη τους: εκφράζω συχνά απορίες και πολύ συχνά, όταν η πρακτική κάποιου μου δίνει απαντήσεις, αναθεωρώ κάθε αρχικό προβληματισμό. Αυτό που δεν περίμενα ήταν τα τόσα πολλά λάθη στα αγωνιστικά.
Λίγο πριν ο Νικολαΐδης αποχωρήσει, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι ως πρόεδρος της ΑΕΚ αποδείχτηκε πολύ περισσότερο ικανός από ό,τι περίμενα, μια και πέτυχε τη σωτηρία της διαλυμένης ΑΕΚ που παρέλαβε και κατάφερε να δώσει ένα σαφές διοικητικό στίγμα, που αποτελεί βήμα μπροστά για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ως πρόεδρος της ΑΕΚ και όχι ως σχολιαστής ή εξ αποστάσεως κριτής, ο Ντέμης έδειξε ήθος και ξανάβαλε στο τραπέζι της ελληνικής καθημερινότητας όρους όπως «ηθική», «σοβαρότητα», «οργάνωση». Στα τέσσερα χρόνια του στην ΑΕΚ ο Ντέμης έδειξε ότι μια ποδοσφαιρική εταιρεία μπορεί να πορεύεται αξιοπρεπώς χωρίς κονέ με διαιτητές, συμβιβασμούς με το σύστημα, συνεργασία με παρακυκλώματα, νταραβέρια και κουμπαριές. Οχι τυχαία, επί των ημερών του Ντέμη σταματήσαμε να διαβάζουμε σε εφημερίδες για «την ανάγκη των προέδρων να προστατέψουν τις επενδύσεις τους» και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Η καθαρότητα του Νικολαΐδη έκανε πολύ κόσμο προσεκτικό: ως παράδειγμα σύγκρισης η ΠΑΕ ΑΕΚ υπήρξε τα χρόνια του Ντέμη κάτι εξαιρετικό. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τις επιλογές που έκανε στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Σ' αυτό δηλαδή που μου φαινόταν και πιο εύκολο.
Κομμάτι
Οταν ανέλαβε ο Ντέμης, όσο τον φοβόμουν για τις διοικητικές του πρακτικές άλλο τόσο σίγουρος ένιωθα για τις επιλογές που αφορούσαν τα καθαρά αγωνιστικά. Η αισιοδοξία μου πήγαζε από δύο πράγματα: το πρώτο είχε να κάνει με τον ενθουσιασμό του Ντέμη για το ισπανικό ποδόσφαιρο, το οποίο γνώρισε, και το δεύτερο γιατί συμβαίνει να γνωρίζω ότι ο Νικολαΐδης ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που ακούν και εμπιστεύονται τους συνεργάτες τους. Αυτά τα δύο πράγματα, δηλαδή η ύπαρξη ενός αγωνιστικού οράματος και η έλλειψη αλαζονείας, με έκαναν να πιστεύω ότι η ΑΕΚ του άπειρου διοικητικά Νικολαΐδη θα ήταν μια καλή ομάδα. Τελικά ο Ντέμης αποδείχτηκε ένας ικανότατος διοικητής ΠΑΕ, που όμως δεν κατάφερε ποτέ να παρουσιάσει μια ομάδα που να κάνει πράγματα που θα θυμόμαστε.
Ευθύνη
Είναι αλήθεια ότι τις δύο πρώτες χρονιές η ευθύνη του αγωνιστικού βάρυνε κυρίως τον Φερνάντο Σάντος και τον Ιλια Ιβιτς. Σε αυτό το διάστημα ποτέ δεν κατάλαβα πώς είναι δυνατόν ο λάτρης του καλού ποδοσφαίρου Νικολαΐδης να μην ανησυχεί βλέποντας μια ομάδα που έκανε βαθμοθηρία και τίποτε άλλο. Θυμάμαι ένα ματς της ΑΕΚ του Σάντος με τον Ολυμπιακό του Μπάγεβιτς, ένα 0-0 παρουσία 68 χιλιάδων θεατών που παρακολουθούσαν το απόλυτο τίποτα! Ηταν ακριβώς το είδος του ματς που δεν φανταζόμουν ότι θα έκανε ποτέ η ΑΕΚ του ποδοσφαιριστή Νικολαΐδη.
Πιο πολύ
Οταν ο ίδιος ο Ντέμης ανέλαβε πιο ενεργό ρόλο στον σχεδιασμό της ομάδας, τα πράγματα έγιναν αγωνιστικά ελαφρώς χειρότερα, μια και η ΑΕΚ «του», εκτός του ότι ποτέ δεν ενθουσίασε, στοίχιζε διαρκώς πιο πολύ. Στην ΑΕΚ ακούγεται πολύ ότι δεν μπαίνουν χρήματα: εγώ βλέπω διαρκώς καινούργιους παίκτες. Τα τελευταία χρόνια η ΑΕΚ έχει αποκτήσει καμιά δεκαριά ακραία μπακ (από τον Ράμος και τον Μάλμπασα μέχρι τον Αρουαμπαρένα και τον Χουανφράν, για να μην αναφερθώ στον Παουτάσο, τον Ράμος και τον Ουντέζε) και ο καλύτερος παραμένει ο Γεωργέας. Η ΑΕΚ του Ντέμη έχει επίσης σε τέσσερα χρόνια αλλάξει 5-6 φορ, 7-8 κόφτες, 6-7 στόπερ, 6-7 ακραίους επιθετικούς και 4 τερματοφύλακες: απίστευτα πράγματα για μια ομάδα την οποία διοικεί ένας ποδοσφαιριστής. Δεν έχω εξήγηση, απλώς καταγράφω το πράγμα και δεν αραδιάζω τα ονόματα των παικτών, γιατί αυτό που θα προκύψει θα είναι τηλεφωνικός κατάλογος! Πρέπει, επίσης, να πω ότι ποτέ δεν περίμενα πως τέσσερα χρόνια μετά τη μέρα που ανέλαβε την ΑΕΚ η ομάδα του θα είχε βγάλει επί της ουσίας μόνο έναν καλό ποδοσφαιριστή από τα σπλάχνα της: αναφέρομαι στον Σωκράτη Παπασταθόπουλο. Πάντα πίστευα ότι η ΑΕΚ του Νικολαΐδη θα ξεχώριζε από τους άλλους διότι θα πρόσεχε τις υποδομές, θα είχε προπονητές που θα δούλευαν με νέα παιδιά, θα έδινε ευκαιρίες στους νέους, ευκαιρίες που αλλού είναι ανύπαρκτες.
Προπονητές
Ξέρω πόσο εύκολα ο Ντέμης «ερωτεύεται» τους προπονητές. Το 'χε αυτό και ως παίκτης. Ποτέ δεν μου 'κανε εντύπωση το κόλλημά του με τον Σέρα Φερέρ και φυσικά δεν με εντυπωσιάζει σήμερα η στήριξη στον Δώνη. Ομως μου φαίνεται παράξενο πώς π.χ. είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κάποιος που έχει παίξει μπάλα επιπέδου ότι ο Σκόκο δεν είναι οργανωτής, ότι ο Εντίνιο και ο Τζεμπούρ δύσκολα χωρούν στην ίδια ομάδα, ότι ο Μαϊστόροβιτς είναι αργός για ζώνη, ότι όταν μια ομάδα χάνει τον Ριβάλντο χρειάζεται κάποιον στη θέση του, αλλιώς η φυγή του Βραζιλιάνου ακυρώνει μια δουλειά που έγινε στην καλοκαιρινή προετοιμασία. Αυτά είναι λάθη που δεν περίμενα ποτέ από τον Νικολαΐδη, ακριβώς διότι γνωρίζω πόσο πολύ καταλαβαίνει το ποδόσφαιρο.
Επόμενες
Η ΑΕΚ, που τόσο δυσκολεύεται, δημιουργήθηκε με τις καλύτερες προθέσεις και τους χειρότερους χειρισμούς: αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι οι τέσσερις παίκτες στους οποίους βρέθηκε να στηρίζεται (ο Κυργιάκος, ο Μπασινάς, ο Πελετιέρι κι ο Τζεμπούρ) δεν έκαναν καλοκαιρινή προετοιμασία! Στην πραγματικότητα δεν είναι μια κακή ομάδα, είναι μια ημιτελής ομάδα. Κανονικά η διοίκησή της θα πρεπε να ψάχνει από τώρα τους παίκτες που τον Ιανουάριο θα την ενισχύσουν. Οταν όμως βλέπεις τόσες πολλές άστοχες προηγούμενες επιλογές, αναρωτιέσαι δίκαια πώς είναι δυνατόν να είναι σωστές οι επόμενες…
Ο Σάκης Τσιώλης βρέθηκε πριν από περίπου 25 μέρες μπροστά σε μια πολύ δύσκολη γι’ αυτόν κατάσταση. Ο Θρασύβουλος είχε κάνει το «πέντε στα πέντε», αλλά σε ήττες. Ο 49χρονος προπονητής ένιωσε ότι έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να προκαλέσει τους ποδοσφαιριστές του. Συζήτησε με τη διοίκηση, διαπίστωσε ότι αυτή ήταν διατεθειμένη να τον στηρίξει και όχι να συζητήσει την απομάκρυνσή του, αλλά παρ’ όλα αυτά βγήκε και μίλησε δημόσια για τη σκέψη του να αποχωρήσει. «Χρειαζόμουν ένα τρικ για να τραβήξω την προσοχή των ποδοσφαιριστών μου από τις πέντε σερί ήττες, να τους κάνω να πάψουν να τις σκέπτονται και να τους βάλω να παίξουν με το ένστικτο, επειδή αισθανόμουν ότι δεν ήθελαν να φύγει ο προπονητής τους», εξήγησε την Δευτέρα (27/10) στον Arren-a Radio 89,2. Ο Τσιώλης βρήκε το τρικ που απέδωσε, όπως δείχνουν τα δύο τελευταία αποτελέσματα, η νίκη επί του ΟΦΗ και η θεαματική επιστροφή στο ματς με την ΑΕΚ. Ο Γιώργος Δώνης ποιο τρικ να χρησιμοποιήσει για να παίξουν οι παίκτες με το ένστικτο και να αποκτήσει χαρακτήρα η νωθρή στα όρια του αρρωστημένου ΑΕΚ που εμφανίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο στη Φυλή; Κανένα τρικ. Ο,τι κι αν κάνει μόνος του, δεν θα πιάσει. Ενα κλαμπ του μεγέθους της ΑΕΚ έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις. Η μόνη ελπίδα για τον Δώνη είναι η ενεργοποίηση του Ντέμη Νικολαΐδη, δηλαδή αυτό που «πέτυχε» την Δευτέρα ο προπονητής, να τον τραβήξει στα αποδυτήρια για να τον νιώσουν οι ποδοσφαιριστές. Αν αυτή η επιλογή του Νικολαΐδη είναι συνειδητή και δεν εμφανίστηκε μόνο επειδή το απαιτούσαν οι περιστάσεις, ο Δώνης έχει μια ελπίδα να γυρίσει το κλίμα και να βρει τον δρόμο του με την ΑΕΚ. Αν η ενεργοποίηση του Νικολαΐδη εξαντληθεί στο πέρασμά του την Δευτέρα από τα αποδυτήρια, ο 39χρονος προπονητής θα χρειαστεί ένα θαύμα για να τα καταφέρει. Διότι μόνος του δεν μπορεί. Οχι μόνο επειδή δεν έχει την εμπειρία και είναι άμαθος σε τέτοιες συνθήκες ως προπονητής, αλλά και διότι στη νεότερη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ποτέ ένας τεχνικός δεν αποδείχθηκε αρκετός για να κάνει μόνος του τη διαφορά.
Κάθε παιχνίδι είναι μια διαφορετική ιστορία. Αυτό που συνέβη στην ΑΕΚ όμως την Κυριακή μοιάζει πολύ -μολονότι πολύ μεγεθυμένο- με αυτό που της συνέβη στο ματς με τη Λάρισα. Η ΑΕΚ δεν είχε χαρακτήρα μεγάλης ομάδας. Διότι την ομάδα μεγάλη την κάνουν οι παίκτες. Και την Κυριακή οι δύο ποδοσφαιριστές με τέτοιο χαρακτήρα που διαθέτει, έλειπαν. Η ΑΕΚ όμως πρέπει να είναι μεγάλη και όταν λείπουν ο Μπασινάς και ο Κυργιάκος. Πρέπει να βρει τρόπο να αποκτήσει χαρακτήρα. Σε αυτήν την ΑΕΚ η μόνη περίπτωση να συμβεί αυτό είναι αν παίξουν οι ποδοσφαιριστές με το ένστικτο της επιβίωσης. Για να βγει αυτό το ένστικτο όμως χρειάζεται κάποιος να το προκαλέσει. Ενας προπονητής που είναι επιλογή ενός προέδρου που δεν εμφανίζεται στο προσκήνιο και έχει κάνει γνωστό ότι θα φύγει, δεν είναι ικανός να το προκαλέσει. Δεν γίνεται να τον νιώσουν οι ποδοσφαιριστές. Οσο κι αν προσπαθήσει. Την Δευτέρα πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που οι παίκτες ένιωσαν ότι υπάρχει πιθανότητα να υποστούν κυρώσεις για τα αρνητικά αποτελέσματα. Τώρα δημιουργείται η ελπίδα να λειτουργήσει το ένστικτο της επιβίωσης. Και αυτό είναι πιθανό να αποδειχθεί ικανό να καλύψει μέρος του ελλείμματος χαρακτήρα, που κοστίζει τόσο στην ΑΕΚ στους τελευταίους αγώνες.
Δεν θα ‘ναι καθόλου εύκολο για την ΑΕΚ να στρώσει τον δρόμο της στο πρωτάθλημα έτσι όπως τα κατάφερε στις τελευταίες δύο αγωνιστικές. Και δεν της φταίει κανείς, παρά μόνο το κακό της το κεφάλι. Από το κεφάλι ξεκίνησε το πρόβλημα και κατέληξε στα πόδια και στο γήπεδο. Αν το κεφάλι, δηλαδή η διοίκηση, δεν διορθωθεί, η ΑΕΚ δεν έχει καμιά τύχη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου