Το πολυτελές κότερο έπεσε πάνω στη δύναμη της απόγνωσης κι η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Το πράσινο σκαρί, πρώτη φορά στη σεζόν ξανοιγμένο στη φουρτούνα της ανοιχτής θάλασσας, ταλαιπωρήθηκε. Μαθημένο στις ειδυλλιακές κρουαζιέρες, έπεσε σε ύφαλο. Η ΑΕΚ είχε αγωνιστεί Πέμπτη, αποκλείστηκε, ταξίδεψε. Ο Παναθηναϊκός είχε αγωνιστεί Τρίτη, προκρίθηκε, το γλέντησε σπίτι. Αλλ' η ΑΕΚ έπαιζε, σαν κορόνα-γράμματα, το ζην. Ο Παναθηναϊκός, το ευ ζην. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι, και αποδείχτηκε, πανίσχυρο.
Η ΑΕΚ, υπό την επήρεια των διαδοχικών σοκ τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, δεν διέθετε την ηρεμία και τη συγκρότηση «να παίξει μπάλα». Δεν είναι καιρός για καλλιγραφίες στο χορτάρι. Κυκλοφορία της μπάλας, ρυθμός, κατοχή, κυριαρχία, όσα ευαγγελίστηκε η πρόσληψη Δώνη. Αυτά, εν καιρώ. Εδώ και τώρα, η ατζέντα της ρεάλ-πολιτίκ ήταν κλειστοί χώροι, συγκέντρωση, πίεση στην πρώτη πάσα, επένδυση στο αβίαστο λάθος του αντιπάλου και στην ατομική ικανότητα ορισμένων στελεχών του κίτρινου ρόστερ. Το 1-0, απ' τη «μισή» απόκρουση του Σαριέγι και το παθητικό μαν-του-μαν του Βίντρα, δεν ήταν το πρώτο τέτοιο λάθος. Ηταν απλώς το πρώτο που η νικήτρια εκμεταλλεύτηκε. Χάρη στο ταλέντο του Εντίνιο να ζωγραφίζει (20').
Ο Παναθηναϊκός έφερε στο Στάδιο την ευεξία και την ηρεμία του. Χρειαζόταν να φέρει κι άλλα (στοιχεία). Δεν δυσκολεύτηκε να πάρει την μπάλα στα πόδια, είχε σωστή διανομή, κέρδιζε στημένα, τα εκτελούσε φτωχά. Τι δεν είχε; Ιδέες, να σπάσει τον τοίχο μπροστά του. Και λειτουργικότητα, για να το καταφέρει. Το τρικ με δίδυμο Μουν και Γκαμπριέλ στα δεξιά ήταν ως μη γενόμενο. Ενα χάρισμα στην Ενωση. Οι αριστεροί, Σπυρόπουλος και Καραγκούνης, είναι εξαιρετικές μονάδες. Αλλά σπανίως δούλεψαν ως δίδυμο. Δίχως πλευρές με χημεία και με δεκάρι τον εγκλωβισμένο στην πολυκοσμία Σαλπιγγίδη, οι πράσινοι έκαναν ήρωες τους σέντερ-μπακ. Η ΑΕΚ... είχε διαβάσει στις εφημερίδες το πλάνο Τεν Κάτε, τους περίμενε, έκανε τη μία προσαρμογή με τον Πλιάτσικα στη θέση του Καφέ, της βγήκε 100%, η κρουαζιέρα ήταν δική της.
Βοήθησε οπωσδήποτε η εκκεντρικότητα Βασσάρα να καταλογίσει, σε συνεννόηση με τον Σαραϊδάρη από το πλάι, το πέναλτι στη λήξη του α' μέρους. Στην πάσα του Μπλάνκο, ο Εντίνιο κερδίζει με το πληθωρικό κορμί τη μάχη της πλεονεκτικής τοποθέτησης, ο Σπυρόπουλος, που τη χάνει, κάνει ό,τι θα 'κανε ο καθένας ενστικτωδώς στη θέση του, κρατά τον Εντίνιο πρώτα απ' τον αγκώνα κι ύστερα από την ωμοπλάτη, τύποις παράβαση, πέφτουν μαζί. Η μπάλα στα έντεκα μέτρα έμοιαζε σαν ισόβια κάθειρξη για... μικροκλοπή (Μπλάνκο, σίγουρο χτύπημα, 2-0). Ο τοπ Ελληνας ρέφερι έκανε αυτό που τον πιάνει συχνά να κάνει. Εβγαζε πολύ εύκολα την κάρτα, για... εννέα ποδοσφαιριστές, κι όταν ήλθε η αναπόφευκτη στιγμή να ντουμπλάρει μία από τις πολλές (70' Σαριέγι) δυσκολεύτηκε χαρακτηριστικά. Θέλει κι αυτός να φορμαριστεί.
Ο Τεν Κάτε, αντιλαμβανόμενος τις καλικαντζούρες, εξορθολόγισε τον Παναθηναϊκό στο β' ημίχρονο, ζήτησε τη φαντασία του Νίνη και τις πλαγιοκοπήσεις, ίσως και κάνα καλό σουτ. Πήρε πίσω ελάχιστα σε σχέση με όσα προσευχόταν να πάρει. Με την ΑΕΚ όχι καλή σε ποδοσφαιρικούς όρους αλλά λιονταρίσια σε επιθυμία, ο Ολλανδός κυνηγούσε χίμαιρες. Οι φιλοξενούμενοι δεν παρήγαγαν το παραμικρό σε ουσία. Ηταν τυχεροί που γλίτωσαν, στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο,το 3-0. Και σημείο για να τους επαινεί κανείς ότι τη χίμαιρα την κυνήγησαν ώς το τέλος. Με αντίκρισμα το φάουλ-γκολ του Καραγκούνη, που μάζεψε το σκορ. Ενα μακιγιάζ στην αποτυχία
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου